Περιεδρικό συρίγγιο

Τι είναι το περιεδρικό συρίγγιο;

Το περιεδρικό συρίγγιο είναι μία σήραγγα (ένα τούνελ), που φέρνει σε επικοινωνία το εσωτερικό του παχέος εντέρου (πρωκτικού σωλήνα) με το δέρμα γύρω από τον πρωκτό. Ένα κανάλι δηλαδή που το έσω στόμιο του βρίσκεται μέσα στο έντερο και το έξω στόμιο βρίσκεται στο δέρμα κοντά στον πρωκτό. Η πορεία αυτού του καναλιού δεν είναι σχεδόν ποτέ ευθεία αλλά εμφανίζει διάφορες καμπές ή ακόμα μπορεί να είναι δαιδαλώδης με διάφορες διακλαδώσεις και να εμφανίζει δύο ή και περισσότερα δερματικά στόμια.

Ανάλογα με την πορεία που ακολουθεί το συρίγγιο σε σχέση με τους σφιγκτήρες του πρωκτού έχουμε πέντε διαφορετικούς τύπους συριγγίων. (εικόνα 1).

Τα ενδοσφιγκτηριακά αποτελούν το 70% ενώ τα διασφιγκτηριακά το 20-25% περίπου του συνόλου των συριγγίων. Τα συρίγγια που ανήκουν στις τρεις πρώτες κατηγορίες αντιμετωπίζονται σχετικά εύκολα χειρουργικά. Oι δύο τελευταίες κατηγορίες περιλαμβάνουν επιπλεγμένα συρίγγια που εμφανίζονται συνήθως, αλλά όχι μόνο, σε ασθενείς με φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου, όπως είναι η νόσος Crohn και η αντιμετώπιση τους περιλαμβάνει πιο σύνθετες επεμβάσεις και οι υποτροπές είναι συχνές.

Από το έσω στόμιο εισέρχονται στο συρίγγιο μικρόβια ή ακόμα και μικρή ποσότητα κοπρανώδους υγρού, τα οποία συντηρούν μια χρόνια φλεγμονή στο εσωτερικό του συριγγώδους πόρου. Για το λόγο αυτό από το έξω στόμιο εξέρχεται κατά καιρούς μικρή ποσότητα οροαιματηρού ή πυώδους ή κοπρανώδους υγρού.

Εάν για κάποιο λόγο κλείσει το έξω στόμιο, τότε το υγρό που παράγεται στο εσωτερικό του συριγγώδους πόρου δε μπορεί να παροχετευτεί, συγκεντρώνεται μέσα στον αυλό του και δημιουργούνται κατάλληλες συνθήκες για ανάπτυξη μικροβίων και δημιουργία περιεδρικού αποστήματος. Το συρίγγιο και το απόστημα, δηλαδή, συνήθως συνυπάρχουν και το ένα αποτελεί τη χρόνια μορφή ενώ το άλλο την οξεία φάση της ίδιας νόσου. Ασθενής δηλαδή με περιεδρικό συρίγγιο μπορεί να κάνει αρκετές φορές απόστημα μέχρι να υποβληθεί στη χειρουργική θεραπεία του συριγγίου.

Διάγνωση

Η διάγνωση του περιεδρικού συριγγίου γίνεται κλινικά. Ο γιατρός δηλαδή, με την απλή εξέταση του ασθενούς μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξη περιεδρικού συριγγίου. Αυτό όμως που δε μπορεί να δει ο γιατρός με την απλή κλινική εξέταση είναι η πορεία του συριγγώδους πόρου και κυρίως η σχέση του με τους σφιγκτήρες του πρωκτού. Η πληροφορία αυτή όμως είναι πάρα πολύ σημαντική και απαραίτητη προκειμένου να επιλέξει ο χειρουργός την κατάλληλη επέμβαση για τον συγκεκριμένο τύπο συριγγίου. Για το λόγο αυτό προεγχειρητικά ο ασθενής πρέπει να υποβληθεί σε μαγνητική τομογραφία που είναι η εξέταση εκλογής προκειμένου να πάρει ο χειρουργός τις συγκεκριμένες πληροφορίες. Χρήσιμες είναι επίσης και οι πληροφορίες που μπορεί να μας δώσει το ενδοσκοπικό υπέρηχο, αλλά η εξέταση αυτή γίνεται σε λίγα κέντρα και έτσι δεν έχουν πρόσβαση όλοι οι ασθενείς, όπως έχουν με τη μαγνητική τομογραφία.

Θεραπεία περιεδρικού συριγγίου

Η θεραπεία του περιεδρικού συριγγίου είναι αμιγώς χειρουργική. Με τη χειρουργική επέμβαση καταργείται αυτή η άτυπη και εξωανατομική επικοινωνία του πρωκτικού σωλήνα με το δέρμα. Ο χειρουργός δηλαδή αφαιρεί τον συριγγώδη πόρο, τον οποίο συνήθως σκιαγραφεί διεγχειρητικά με κάποια χρωστική ουσία για να αναγνωρίζει την πορεία του. Η αφαίρεση αυτή ενώ συνήθως είναι μια επέμβαση μικρής βαρύτητας, ενίοτε, μπορεί να είναι αρκετά δύσκολη έως αδύνατη να γίνει με μία μόνο χειρουργική επέμβαση. Αυτό εξαρτάται από τη σχέση του συριγγώδους πόρου με τους σφιγκτήρες του πρωκτού και ιδίως τον έξω σφιγκτήρα, ο οποίος πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία στην προσπάθεια αφαίρεσης του συριγγίου. Εάν κοπεί ο έξω σφιγκτήρας κατά τη χειρουργική επέμβαση τότε ο ασθενής θα εμφανίσει ακράτεια υγρών ή και στερεών κοπράνων μετεγχειρητικά, μια άσχημη επιπλοκή η οποία διορθώνεται δύσκολα. Απόψεις λοιπόν που αναφέρονται σε ‘’αναίμακτες και ανώδυνες μεθόδους, διάρκειας ολίγων λεπτών και χωρίς επιπλοκές’’ μπορεί επιεικώς να μην είναι κατάλληλες για όλους τους ασθενείς.

Στις ημέρες μας βέβαια με την εξέλιξη των μηχανημάτων βιοιατρικής τεχνολογίας και ιδίως μηχανημάτων που παράγουν ενέργεια, όπως για παράδειγμα συσκευές Laser CO2, μπορούμε να δημιουργήσουμε ελάχιστο τραύμα αφαιρώντας ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος από τον συριγγώδη πόρο. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνουμε ταχύτερη ανάρρωση και γρήγορη επούλωση του τραύματος.

Σε περίπτωση ατελούς επέμβασης, το υπόλοιπο κομμάτι του συριγγίου που δε μπορεί να αφαιρεθεί αντιμετωπίζεται με διάφορους τρόπους, όπως η καυτηρίαση του επιθηλίου που το καλύπτει εσωτερικά, με ίνα διαθερμίας ή Laser, ο περιβρογχισμός του με ελαστικό νήμα (seton) κλπ. Αντιστοίχως υπάρχει τρόπος σύγκλισης του έσω στομίου του συριγγίου προκειμένου να πάψει να τροφοδοτεί το συρίγγιο με μικρόβια και σηπτικό υλικό. Όλες όμως αυτές οι τεχνικές λεπτομέρειες συζητούνται με τον εκάστοτε ασθενή ξεχωριστά, σε μια συζήτηση εστιασμένη στο συγκεκριμένο τύπο συριγγίου που φέρει ο ασθενής.

Βιβλιογραφία

1. Systematic review of evidence and consensus on perianal fistula: an analysis of national and international guidelines. de Groof EJ, Cabral VN, Buskens CJ, Morton DG, Hahnloser D, Bemelman WA; research committee of the European Society of Coloproctology. Colorectal Dis. 2016 Apr;18(4):O119-34.
2. Japanese Practice Guidelines for Anal Disorders II. Anal fistula. Yamana T.J Anus Rectum Colon. 2018 Jul 30;2(3):103-109
3. Surgical Management of Idiopathic Perianal Fistulas: A Systematic Review and Meta-Analysis. Cheung XC, Fahey T, Rogers AC, Pemberton JH, Kavanagh DO. Dig Surg. 2021;38(2):104-119.